27 Mayıs 1935 tarihinde “Ulusal Bayram ve Genel Tatiller Hakkında Kanun” kabul edildi. Bu kanunla ulusal bayram ve tatil günleri yeniden belirlenirken, çalışma hayatına yönelik düzenlemeler de getirildi. Yeni kanuna göre tek ulusal bayram, Cumhuriyetin ilan edildiği 29 Ekim günüydü. Genel tatil günü olarak belirlenen günler ise Zafer Bayramı (30 Ağustos), Ulusal Egemenlik Bayramı (23 Nisan), Bahar Bayramı (1 Mayıs), Şeker Bayramı ve Kurban Bayramı’ydı. 31 Aralık günü öğleden sonrası ile 1 Ocak günü de yılbaşı nedeniyle tatil olacaktı. Kanunun getirdiği en büyük yenilik ise, hafta tatilinin cumadan pazara alınmasıydı. Daha önce hafta tatilinin cuma günü olması, özellikle yurtdışı ile olan ilişkilerde ciddi aksamalara yol açıyordu. Ayrıca gayrimüslimlerle müslümanların tatil günlerinin farklı olması, toplumsal bütünlük açısından sakınca teşkil ediyordu. Yeni kanun, çalışanların daha fazla dinlenebilmesini temin etmek amacıyla, Cumartesi günlerini de yarım gün kabul ediyordu. Cuma gününün çalışma günü haline getirilmesine dini gerekçelerle karşı çıkanlara, Antalya Milletvekili Rasih Kaplan şöyle cevap veriyordu: Biz Cumhuriyetin kuruluşundan beri Avrupalı büyük devletler sırasına girdik. İktisadi ve ticari ve mali işlerimize bir hız verdik. Bu nedenle, biz de ekseriyetin kabul ettiği tatil gününü kabul etmeye mecburuz... Haftanın her günü Allah’ın günüdür, hiçbir fark yoktur... Hangi günü dünya ekseriyeti kabul etmişse, biz de o günü kabul edelim ve daima olduğu gibi Türkün yüksek seviyesini ve terakki arzusunu dünyaya bildirelim.