11 Kasım 1922 tarihinde başlayan ve fasılalı olarak sekiz ay süren Lozan Barış Konferansı, 24 Temmuz 1923 günü mutlu sona ulaştı. Türkiye, Lozan Antlaşması ile Misak-ı Milli sınırları içinde bağımsız ve egemen bir devlet olarak, diğer tüm dünya devletleri tarafından resmen tanındı. Lozan Barış Konferansı, Türk tarafının haklarını arama noktasındaki kararlı duruşu, İtilaf Devletleri temsilcilerinin ise görüşmeleri Sevr koşulları üzerine inşa etmeye çalışmaları nedeniyle defalarca çıkmaza girdi. İngiltere ile Musul ve Boğazlar konusu; Fransa ile kapitülasyonlar ve Osmanlı borçları konusu; İtalya ile kabotaj hakları konusu; Yunanistan ile de sınır ve savaş tazminatı konusu, görüşmelerin tıkandığı başlıca noktalardı. Tarafların bu konularda ortak bir zeminde buluşamaması nedeniyle Konferans 4 Şubat 1923’te dağıldı. 23 Nisan 1923’te başlayan ikinci bölüm görüşmelerinde ise, İtilaf Devletleri’nin daha ılımlı bir tutum sergilemesiyle pek çok konuda mutabakat sağlandı ve 24 Temmuz’da antlaşma imzalandı. Uzun savaş yıllarının ardından, Türkiye’nin varlığını tüm dünyaya kabul ettirdiği Lozan Antlaşması ülkede tam bir bayram havası yarattı. Mustafa Kemal Paşa’ya göre bu anlaşma, “Türk milleti aleyhine, asırlardan beri hazırlanmış ve Sevr Antlaşması’yla tamamlandığı zannedilmiş büyük bir suikastın yıkılışını ifade eden” bir vesikaydı; “Osmanlı tarihinde örneği bulunmayan bir siyasi zafer eseri”ydi. Mustafa Kemal, antlaşmanın imzalanması üzerine heyet başkanı İsmet Paşa’ya da şu tebrik telgrafını gönderdi: Memlekete bir dizi faydalı hizmetlerden ibaret olan ömrünüzü bu defa da tarihi bir başarıyla taçlandırdınız.