Birinci Dünya Savaşı’nın kaybedilmesinin ardından Türkiye’ye son derece ağır koşullar dayatan Sevr (Sèvres) Barış Antlaşması, 10 Ağustos 1920 tarihinde, Sadrazam Damad Ferit Paşa başkanlığındaki Türk heyeti tarafından imzalandı. Anadolu’yla birlikte Ortadoğu’yu yeniden şekillendirmeyi amaçlayan bu anlaşmayla birlikte: - İstanbul Osmanlı Devleti’nin başkenti olarak kalırken, Trakya’nın büyük bölümü Yunanistan’a, Ceyhan’dan Cizre’ye kadar olan hattaki kent merkezleri ise (Fransız işgali altında bulunan) Suriye’ye bırakılıyor; - İstanbul ve Çanakkale Boğazları ile Marmara Denizi silahsızlandırılıyor ve Boğazlar on devletten oluşan bir komisyonun denetimine bırakılıyor; - Fırat’ın doğusunda bir Kürt yerel yönetimi kuruluyor; - İzmir’in egemenlik hakları beş yıl süreyle Yunanistan’a bırakılıyor; - Osmanlı Devleti’nin Arap vilayetleri, Kıbrıs ve Ege adaları üzerinde hiçbir hakkı kalmıyor; - Azınlık hakları Müttefik Devletler’in denetimine bırakılıyor; - Osmanlı ordusu silahsızlandırılarak 50 bin kişiyle sınırlandırılıyor ve Türk donanması tasfiye ediliyor; - 1914 yılında kaldırılan kapitülasyonlar yeniden uygulamaya sokuluyordu. Mustafa Kemal, Sevr Antlaşması’nı “Türk milleti için uğursuz bir ölüm kararı” olarak tanımlamış ve onu “Siyasi, adli, iktisadi ve mali bağımsızlığımızı imhaya ve sonuç olarak yaşama hakkımızı inkâr ve ortadan kaldırmaya yönelik olan Sevr Antlaşması bizce mevcut değildir,” sözleriyle yok hükmünde saymıştır.