Osmanlı Devleti ile dört Balkan ülkesi (Bulgaristan, Yunanistan, Sırbistan ve Karadağ) arasında 1912-13 yılları arasında gerçekleşen ve Osmanlı Devleti’nin Batı Trakya’da toprak kaybına uğramasına yol açan Balkan Savaşları, 8 Ekim 1912’de başladı. Balkan devletleri savaş ilan ettiğinde, Türk ordusu Trablusgarp Savaşı’yla meşguldü. Osmanlı Devleti, Rumeli’de bir tehlike görmediği için buradaki askerlerin bir bölümünü terhis etmiş, kuvvetlerini Doğu ve Batı Ordusu olarak iki gruba ayırmıştı. Askeri zaaflara ek olarak Osmanlı ordusu içinde siyasi görüş farklılıkları nedeniyle ortaya çıkan hizipleşme, Osmanlı birliklerinin Bulgar, Yunan ve Sırp taarruzları karşısında ağır kayıplar vermesine yol açtı. Osmanlı kuvvetleri Çatalca önlerine kadar çekilmek zorunda kaldı. Aralarında Selanik’in de bulunduğu çok sayıda şehir kaybedildi. Bulgarların, Edirne’den sonra İstanbul’u almak için yaptıkları taarruz ise zorlukla püskürtüldü. Savaşın bu aşaması, 30 Mayıs 1913’te imzalanan Londra Antlaşması’yla sona erdi. I. Balkan Savaşı’nda istediği toprakları alamadığına inanan Bulgaristan’ın, 29 Haziran 1913’te Yunanistan ve Sırbistan’a saldırmasıyla II. Balkan Savaşı başladı. Bulgar kuvvetlerinin Yunanistan, Romanya ve Sırbistan karşısında yenilmesi, Osmanlı Devleti için de kaybettiği toprakları kısmen geri almak için bir fırsat oluşturdu. Mustafa Kemal’in kurmay başkanı olduğu Bolayır Kolordusu, Bulgaristan’a taarruz ederek 1913 yazında Keşan, Enez, İpsala, Uzunköprü, Karaağaç ve Dimetoka’yı alarak Edirne’ye girdi. Bunun üzerine Bulgaristan barış istedi ve 29 Eylül 1913’te İstanbul Antlaşması imzalandı. Böylece Meriç nehri Türk-Bulgar sınırı kabul edildi.